Kersailles

Toegankelijkheid 

Beleving                

Dienstverlening    

Algehele ervaring 

Het is oktober. Dat betekent dat ik inmiddels bijna een jaar ziek ben en ook al bijna een half jaar in een rolstoel zit. Ik heb dus al een best goed idee van wat ik nodig heb om een zo prettig mogelijke rolstoelervaring te hebben. Een van de vereisten (vereisten, geen wensen, vereisten) is dat ik over een glad mogelijke ondergrond gerold word. Vandaar ook dat ik in de meeste blogposts blijf zeuren over de drempeltjes tussen de expositieruimtes in musea. Vandaag ben ik in Versailles: geboorteplaats van het Europees maximalisme. En maximalisme gaat voor de aesthetics, niet voor comfort.

De brutalen hebben de wereld
We starten de dag in de rij voor de ingang. Deze rij beslaat ongeveer de helft van de lengte van de oprijlaan naar het paleis. Wil je raden waar deze oprijlaan van gemaakt is? Het zijn natuurlijk oude bekenden en vrienden van de blog: kasseien. Versaillese kasseien. Kersailles. Zoals ik gisteren in de kathedraal al een paar keer als Lazerus werd gedwongen te staan, heb ik dit voor de rug van mijn zus(ter) vandaag ook een aantal keer gedaan. 

Gelukkig werden we al snel gespot door een medewerker die ons kwam vragen naar onze invalidenkaart. Deze hadden we niet en daarom mochten we geen gebruik maken van de versnelde rolstoelentree. Op moment verloor mijn zus haar cool en kwam er maanden aan zorgvuldig opgekropte woede uit in de vorm van een verbale oorvijg. Alsof we dit voor onze lol doen?! Blijkbaar komen er mensen in rolstoelen om gebruik te maken van de fast lane? Klinkt fake, maar oké... De jongen verontschuldigde zich en vluchtte weer terug naar zijn post, terwijl wij in de rij bleven wachten. Enkele minuten later keerde de licht getraumatiseerde jongeman terug met de mededeling dat we toch mee mochten naar de rolstoelingang. 

In het paleis
Om heel eerlijk te zijn zit ik nu al aan mijn tax, maar dat kan ik natuurlijk niet zeggen na 500 kilometer gereden te hebben. We gaan dus door naar de lift die ons zo vriendelijk gewezen is. Op instructie van het personeel gaan we naar de kelder. Dit was enigszins verwarrend, want hier waren enkel toiletten. Toen we de lift naar boven wilden nemen, kwam er een vader met zijn gehandicapte zoontje (ook in rolstoel) uit de lift. Blijkbaar is het standaard protocol om rolstoelen eerst naar het toilet te sturen. Ik ga er niks achter zoeken, omdat ik bang ben dat ik iets vind. Voelt een beetje aan als de extra servetjes die ik als rolstoeler regelmatig krijg. Zó gênant.

Goed, terug naar de orde van de dag. Versailles is groot. Heel groot. Het paleis bestaat uit honderden kamers die gebouwd zijn tussen 1634 en 1848. De eerste gepatenteerde rolstoel stamt uit 1869. Logisch dus, dat men bij de bouw geen rekening hield met de rolstoelvriendelijkheid van het gebouw. De ruimtes zijn van elkaar gescheiden door middel van smalle doorgangen met drempeltjes. Aan de deuren is natuurlijk weinig te veranderen, maar die drempeltjes hadden niet gehoeven. Evenals de andere keuzes die de huidige beheerders maken met betrekking tot de toegankelijkheid. Zo zijn bepaalde souvenirshops en restaurants absoluut onbereikbaar met de rolstoel.

De tuinen
Versailles is natuurlijk meer dan alleen het paleisgebouw. We willen dus ook de tuin en het Grand Trianon bekijken. Voor die laatste had ik helaas geen energie meer ("Zet mij maar in het zonnetje en ga door zonder mij."), maar de tuin was ook de moeite waard en vrij goed bereikbaar. Hier lagen geen kasseien meer (op de verschillende oprijlanen en pleinen na), maar waren het vooral onverharde paden van een soort grind-zandmengsel. Dat zijn dan weer pluspunten voor de toegankelijkheid.

Een ander pluspunt voor de toegankelijkheid was het treintje (niet gratis) dat over het terrein ging. Aan het einde van de dag was ik zoals gezegd al zo moe dat ik niet meer kon. We hebben toen gewacht op het treintje om van het Grand Trianon naar de hoofdingang terug te gaan. Toen het treintje kwam, zat het helaas al vol. De bestuurde belde toen direct een collega om ons en een Amerikaanse die ook slecht ter been was op te komen halen met een nieuw treintje. Zo hebben we met een laatste inspanning de uitgang bereikt en konden we terug naar onze piepkleine Airbnb.