Eli Eli Lama Sabachthani?

Toegankelijkheid 

Beleving                

Dienstverlening    

Algehele ervaring 

Nadat ik tijdens mijn opleiding al vaak geschreven heb over de kathedrale basiliek van Saint-Denis, leek het me een goed idee om hem eens in het echt te bewonderen. Nu wilde het lot dat we er op weg naar Versailles bijna langs zouden komen. Tijd om even de benen te strekken ;).

Zonder kleerscheuren zijn we na een rit van vijf uur aangekomen bij de verdacht schone, ruime en goedkope parkeergarage. Nu kon het avontuur echt beginnen. Van de buitenkant lijkt de kathedraal toegankelijk. De kerk staat op een lichte verhoging, maar die is niet te stijl en de rolstoelramp is ook te beklimmen zonder direct gelanceerd te worden.

Eenmaal binnen namen we deel aan het sacrament der coronapassen en kochten we onze tickets. Dit was een prettige ervaring. De twee medewerkers zagen mij als bezoeker en ik mocht mijn eigen transactie afhandelen. Het zijn de kleine dingen. Daarnaast gaven ze ons direct uitleg over wat we moesten doen als ik gebruik wilde maken van de rolstoellift. Superfijn, maar hoe moeilijk kan het zijn...

Sta op en loop
Heel moeilijk dus. Er bleek geen lift te zijn om achter het altaar door te kunnen lopen, dus moest ik de trap zelf belklimmen en tilde mijn zus(ter) de rolstoel omhoog. Het praalgraf van Marie Antoinette was daardoor helaas een brug te ver. De brug in kwestie was vier traptreden hoog. We hebben wel de rest kunnen bezichtigen, om vervolgens de trap weer af te dalen. 

Eén keer een trap op en af leek me wel voldoende, dus informeerden we bij een medewerker (die niet bijzonder amused was, dat we hem stoorden bij het lezen) naar de lift. Hij keek als een hert gevangen in de koplampen van een aandenderende Dodge Ram en we begrepen al snel waarom. Welnu, laat me je meenemen door de absolute lijdensweg die ik had moeten doorstaan om met de lift de crypte te bereiken.

Stap 1: verlaat de kerk via de grote, zware deuren aan de zijkant van het gebouw. Je komt nu, via een grindpad, uit op een pad.

Stap 2: volg het pad, dat bestaat uit kasseien en niet uit beter begaanbare klinkers, rondom de achterzijde van het gebouw tot je de rolstoelingang gevonden hebt.

Stap 3: als het goed is, is de medewerker via de binnenkant naar de rolstoelingang gegaan om deze te openen. Deze ingang gaat naadloos op in het gebouw. Zo naadloos dat je hem zou verwarren voor een standaard glas-in-loodraam. Omdat het dat ook is. Er wordt van bezoekers die slecht ter been zijn verwacht dat ze door een raam naar binnen klauteren. Oké.

Stap 4: nadat je de uitleg hebt gehoord, besluit je dat twee keer vier traptreden nog wel te doen moet zijn.

Toegegeven, toen we eenmaal in de crypte waren, was het ook daar lekker rollen, maar toch; toegankelijk is anders. 

Reddende engel
Toen we aan de andere kant van de crypte weer omhoog kwamen, was de zon net doorgebroken en konden we zien waar de kathedraal om bekend staat: haar goddelijk licht. Ik zat er op dit punt wel een beetje doorheen en wist niet zeker of ik het goddelijk licht alleen metaforisch zag of dat mijn laatste uur echt geslagen had.

De graven waren prachtig versierd met beeltenissen van hun bewoners, engelen en andere figuren met kolenschoppen in plaats van handen. Kunstenaars die moeite hebben met het creëren van handen zijn blijkbaar van alle tijden. Het licht dat door de gigantische glas-in-loodramen viel gaf de bleke marmeren beelden een extramagische dimensie. Toch bekroop mij te midden van deze goddelijkheid een angstig gevoel. Ik wist namelijk hoe ik hier was gekomen. Ik wist ook dat ik voor mij een twee meter hoog hek zag. Ik maakte me dus klaar om nog een keer naar de crypte af te dalen om daarna voor de laatste keer te klimmen. 

Toen stond daar een engel in de gedaante van een pensionado. Als een incarnatie van de heilige Petrus toverde deze man een sleutel uit zijn zak en opende voor ons het hek. Dit betekende voor ons het einde van het bezoek aan de kathedraal. We lieten moe maar voldaan het goddelijke schoon achter ons en traden weer in het daglicht van een stinkende voorstad van Parijs. Een groter contrast kon er haast niet zijn.