Obstakelvrij?!

Toegankelijkheid 

Beleving                

Dienstverlening    

Algehele ervaring 

Als voorlopig laatste museum voor op de blog wilde ik graag uitpakken. Daarom ben ik een museum gaan bezoeken dat zichzelf ‘obstakelvrij’ noemt en inclusief. Dat obstakelvrij wil ik wel even zelf beoordelen dus gaan we op onderzoek bij onze oosterburen.

We hebben dichtbij het museum geparkeerd in een parkeerplaats die al hoge verwachtingen schept. De deur in de parkeergarage is wat moeilijk te openen, maar dit valt ons inmiddels niet meer op. Dit is namelijk bijna altijd moeilijk.

De weg vanuit de parkeergarage is ook goed toegankelijk. Er is een licht aflopende rolstoelramp, zodat ik niet hard ervandoor sjees en ik op de terugweg ook niet met man en macht omhoog geduwd hoef te worden. Heel fijn dus!

Op rolletjes
Aha! En zie! Daar lijkt het eerste obstakel zichtbaar! Maar nee… het grind voor het museum zijn lastig, maar voor wie wilt is er een vlak pad rondom het grindplein. Wat een luxe! Ook dit verloopt tot nu toe vlekkeloos. Helaas volgt na deze prettige aanloop het eerste probleem: de ingang.

De ‘normale’ ingang van het museum bestaat uit verschillende, krappe, draaideuren. Deze kan ik met de rolstoel niet in. Ik denk overigens dat ook een museumbezoeker met een maatje meer hier al een claustrofobische uitdaging aan heeft, maar laten we ons richten op mijn eigen obstakels. Gelukkig zijn er bordjes die aangeven dat er een invalideningang is. Na een rondje om het museum te hebben gelopen, hebben we deze ingang gevonden en konden we met wat stuntelen naar binnen. Dit maakte me nieuwsgierig naar de rest van de toegankelijkheid.

Inklusiv
Rollende door een ruim opgezette hal konden we glijdend naar de balie. Hier viel ons op dat inclusie tot aan de grens gaat, want een woordje over de grens spraken ze niet; alles ging in het Duits. Bij de balie lagen verschillende, uitsluitend Duitstalige, folders en zaalboekjes. Een flyer in het bijzonder trok onze aandacht ‘Bonner Museen inklusiv’. In deze brochure geeft men uitleg over de verschillende manieren waarop bezoekers met een beperking tegemoetgekomen kunnen worden. Hartstikke goed natuurlijk, maar ik zou willen dat ik de folder ook zelf kon lezen. Puntje voor de ironie, minpuntje voor de inclusiviteit.

Voor we de expositieruimte in gaan wordt ons gevraagd naar de kaartjes. De man die de kaartjes controleert verdient een recensie ansich. Het was een vriendelijke, behulpzame man die ook mij als rolstoelbezoeker aansprak en aankeek. Onze complimenten! Door middel van een verstopte lift, aangewezen door de vriendelijke meneer, konden we ons omhoog en omlaag verplaatsen in het museum. De lift is wat klein, maar zolang je aan kleine dingen denkt past het allemaal net.

Kunstbeleving
Zowel de vaste collectie als de tijdelijke expositie ‘UP IN THE AIR, AIR AS AN ARTISTIC MATERIAL’ waren erg prettig te bezichtigen. Er waren geen drempels tussen de ruimtes in, dit is iets waar ik normaal altijd kritiek op heb, en de vloeren waren recht en gelijk. Maar hier bleef het niet bij. De werken aan de muur spiegelden niet en waren voor mij en voor mijn duwer goed zichtbaar. De bordjes met tekst waren iets minder toegankelijk voor mij.  De bordjes hingen op een vervelende hoogte en ze hebben een kleine lettergrootte gekozen, waardoor ik bijna met mijn knieën in de muur moest gaan zitten om de bordjes te lezen. Niet dat dit veel verschil maakte, omdat ik toch geen Duits kan. Een Engelstalig bordje was leuk geweest.

Het was opvallend dat ik me zelfs in de ruimtes met installaties makkelijk kon bewegen. Uit ervaring weet ik dat deze ruimtes vaak te smal zijn en ik me niet kan wanen in het werk van de kunstenaar. Daar had ik in dit museum geen last van. Ik voelde me echt deel van het kunstwerk en hoefde nergens op de drempel te blijven staan als een buitenstaander die naar binnen kijkt.

Wat was dit een prettige ervaring! Ik begrijp nu wat ze bedoelen met ‘obstakelvrij’ zijn en ik vind dat ze hier een goed voorbeeld hebben liggen voor veel andere musea. Echter wanneer het gaat over inclusiviteit zou het museum wel wat aandacht mogen besteden aan folders en teksten in het Engels, maar ach daar gaat deze blog niet over.