Huidhonger

Toegankelijkheid 

Beleving                

Dienstverlening    

Algehele ervaring 

De zomer van 2021 liet enigszins te wensen over, maar gelukkig is slecht weer museumweer! Om gebruik te maken van dit fantastische museumweer zijn we naar de expositie 'Engelenkeel' van kunstenares Berlinde De Bruyckere in het Bonnefantenmuseum in Maastricht gegaan. Wederom een hele trip voor mijn lichaam, maar ik had er zin in.

Het gaat niet om de lengte...
First things first, om een tentoonstelling te bezoeken moet je eerst binnen zien te komen. En hoe kun je dat beter aanpakken dan door gebruik te maken van 's lands langste rolstoeloprijlaan. Dit is niet mijn favoriete ingang, maar het voordeel van deze oprijlaan is wel dat de helling beperkt blijft. Voor mijn duwer is het dus aangenamer dan een korte, maar krachtige oprit. 

Eenmaal binnen kwamen we bij een toegankelijke balie. Echter werd het mij al vrij snel duidelijk dat de baliemedewerker het gesprek wilde voeren met de persoon áchter de rolstoel en niet met mij, de persoon die de tickets gekocht had ín de rolstoel. Dit komt in mijn dagelijkse leven helaas vaker voor. Veel te vaak denkt men toch nog "invalide = incapabel". Ik was dus teleurgesteld, maar niet verbaasd.

In de kou gezet
Vol goede moed rollen we verder naar de lift om ons bezoek op de bovenste verdieping te beginnen. Hier bezoeken we de expositie 'HUID' waar we verschillende werken en stalen mochten ervaren. Ook ik in mijn rolstoel kon hier prima uit de voeten; er was voldoende ruimte om te bewegen, de vloer was egaal en het licht was zo zacht dat ik niet direct overprikkeld raakte.

De befaamde vloer uit de installatie 'Alatheia, on-vergeten' (2019)

Een verdieping lager exposeerde het museum werken van Floor Martens, Margaret Kilgallen en Berlinde De Bruyckere. Alle drie boeiende exposities, maar we kwamen primair voor 'Engelenkeel'. Deze was goed toegankelijk (op de dorpeltjes tussen de ruimtes na) behalve zaal 9. De vloer in de installatie 'Alatheia, on-vergeten' (2019) was vormgegeven was alsof er een legertruck overheen had gereden en het daarna stevig gevroren had. Dit maakte het niet alleen lastig voor mijn begeleider, maar voelde voor mij ook onprettig omdat ik steeds heen en weer werd geschud. Of liever gezegd bij iedere stap vreesde ik uit mijn rolstoel gelanceerd te worden en mij bij de hopen huid op de tentoongestelde pallets te voegen. Ik begrijp dat rolstoelvriendelijkheid voor een kunstenaar zelden een rol speelt bij het ontwerpen van een installatie, maar ik had gehoopt dat het museum hier op had geanticipeerd. Een beter toegankelijk wandelpad rondom de installatie zou bijvoorbeeld een optie kunnen zijn geweest.

Wat we bij Museum More nog niet wisten, was dat schilderijen die niet spiegelen klaarblijkelijk een luxe zijn. In de overige tentoonstellingen viel het namelijk op dat het glas voor de werken heel erg spiegelde. Dit frustreerde mij: ik kon de werken nu steeds net niet zien.

Van al die kunst krijg je honger. Natuurlijk heeft ook het Bonnefantenmuseum een museumcafé en we grepen deze kans dan ook aan om ook het café te beoordelen. De lunchkaart stelde niet teleur en ook de mogelijkheid om in mijn rolstoel aan tafel te kunnen zitten was erg goed. Een mooie afsluiting van een cultureel uitstapje, zou je denken. We wisten toen alleen nog niet wat ons nog te wachten zou staan. 

Waar is de huidgang?!
Het begon met het openmanoeuvreren van de deur. De bewegingen die mijn begeleider moest maken, zouden niet hebben misstaan in Nicki Minaj's iconische videoclip 'Anaconda'. Het personeel stond erbij en keer ernaar. Zoals een baby het geboortekanaal verlaat, zo ook hebben wij het Bonnefanten verlaten. Maar we waren er nog niet. Aan het begin van deze post deed ik mijn beklag over de ellenlange oprijlaan bij de ingang. Ik was ondankbaar. Ik was dwaas. Ik was niet voorbereid op de afwezigheid van zulk een hulpmiddel. We konden kiezen: nogmaals onze innerlijke Nicki channelen en terug naar binnen of met de rolstoel van de trap. We kozen voor de tweede optie en zoals de lamme Lazarus opstond en weer liep, zo ben ik ook de trap af weten te strompelen. 

Door deze ervaring zag ik niet alleen de humor van deze blog in, maar begon ik ook de noodzaak steeds meer te zien. Geen fijne afsluiting van een leuk uitje.